Eskiden hayat çok mu güzeldi? yoksa biz fazla kapıldık bu yamuk dünyaya. Çocukluğumu kulağıma fısıldayan rüzgar.. koştukça üstüme bulanan çamur, yaşım on yedi.. Her yaşımda altın tepsilerde sundum çocukluğumu, daha yörüngesi oturmamış bu dünyaya.. Yaşım on yedi.. Birbirini kestikçe yücelen et parçalarına direndim, savaşa, ihanete, ağıtlara çocukluğumu siper ettim. Yaşım on yedi.. Her hücreme anılar sakladım, başımı her göğe kaldırışımda ellerim vurdu kafama, çünkü başlamıştım kendimi uyarmaya. Yaşım on yedi.. Kaderi arıyorum, her dilde adı başka anılan o yüce kelimeyi, belki kendisi yıldızların ardında ya da şakaklarımda.. Usanmadan bu badbaht hayatımı kasetlere kaydeden o yönetmene teşekkür etmek istiyorum.. Yaşım on yedi.. saatin her tıkırtısında bu dram filminin sonuna yaklaştığımı.. her kahkanın feryadını.. Her cümleden sonra gelen noktanın zaten orada beni beklediğini biliyorum. Cümlenin biteceğini bile bile noktaya varıyorum. Belki güzel bir şiir sonlanır. Bir aşk rom
bizim olanlar hep öyle kaldılar.